Vanmorgen toch maar weer een nieuwe afspraak bij de dokter gemaakt. M'n eigen dokter werkt niet op maandag dus ik had de aio invaller. Die een veel beter lichamelijk onderzoek deed dan de halve blik die er anderhalve week geleden op mijn arm werd geworpen voor ik toen naar het diagnosepunt werd gestuurd voor röntgenfoto's.
Deze arts vroeg en voelde wat ik precies kon en niet kon en verwees mij uiteindelijk opnieuw door naar radiologie terwijl ze daarbij ook nog een alternatief behandelplan afsprak.
Door mams naar Diagnosepunt gereden (zo fijn dat ze er weer voor me was vandaag) en ik mocht tussendoor. Ook hier werd ik geholpen door iemand in opleiding: hij deed vreselijk z'n best en had keurige manieren (heel belangrijk, dokters!).
Nadat de eerste set foto's was bekeken moest ik nog een keer, waarbij m'n arm in een onmogelijke houding werd geduwd (er is gevloekt, ja). Daardoor werd de foto wel duidelijk want er bleek nu toch iets gebroken: het topje van de radius (dat dikke draaibot in de onderarm was beschadigd aan de kant van de elleboog).
Ik werd doorgestuurd naar de Spoedeisende hulp (SEH), waar ik een uur op een dokter heb gewacht die de diagnose bevestigde en vervolgens doodleuk verkondigde dat ze daar niets aan kon doen. Maar ik kon eventueel wel een drukverband krijgen? Ehm, ja graag. Dag dokter. Gelukkig bleek de gips/verbandman een stuk behulpzamer. Bij het ombinden van het drukverband nam hij de tijd om uit te leggen waar ik op moest letten als ik dat zelf wou onderhouden. Chapeau.

Nu mijn arm op de juiste plek steun krijgt, voel ik me veel beter. Ik ben nog steeds beperkt in m'n bewegingen, maar de pijn in m'n pols is nu te verdragen en ik heb er alle hoop op dat het nu goed komt. Daar had ik de voorgaande dagen met al die pijn nogal m'n twijfels over.

Oh ja: ik heb heel assertief aan de SEH-arts gevraagd of ze me op de foto aan kon wijzen wat er nou precies kapot was en ze heeft me ook voorzichtige oefeningen laten zien waarmee ik m'n arm mobieler kan krijgen. Maar de houding van alle professionals is me de afgelopen dagen behoorlijk tegengevallen. Ik begrijp dat een breuk op een foto gemist kan worden (helemaal als ik naga hoe raar ik m'n elleboog moest draaien voor ze het goed konden zien) maar vooral m'n huisarts heeft steken laten vallen. Om maar te zwijgen van de gehele organisatie van een dergelijk zorgtraject.

Ik ben uitgeput.