London, day two. Weer zo'n warme dag, 't lijkt wel zomer, potverdrie. Ben rond half negen op en sta om tien over half tien voor de deur bij Harrods, ehm, dat pas om tien uur opengaat, dus... Rest van de straat bekeken en daarna in een half uur gekocht wat ik hebben wou en op weg voor rest van programma;-) Went a bit overboard buying books... vond bij boekwinkel Borders 'The Best Of McSweeney's' van m'n maglijstje, maar vond het nodig om daarbij een hele stapel little books van Purple Ronnie te kopen (als je ook eenmaal die creditcard uit de portemonne haalt...) en ontdekte een intrigerende eerste uitgave van filmblad 'Little White Lies', die ik niet kon laten liggen. Vlak daarna kwam ik een Waterhouse tegen, waar ik weerstand bood tegen de enorme hoeveelheid aanbiedingen, waaronder 3for2 voor de serie Unfortunate Events, maar echt wel 'Rescuing the Spectacled Bear' van Stephen Fry mocht kopen. Zeulend met boeken op weg naar de bioscoop dus;) Nog tijd voor een bacon&cheese-pasty (die noch met bacon, noch met kaas gevuld bleek, maar wel erg lekker was in combinatie met een Pink Lemonade) in LS-park en toen om half drie naar 'The Life Aquatic', review volgt in bioslog;). Na afloop lekker een ijsje (weer B&R, want life is too short om in de rij te staan bij Ben & Jerry's of HaagenDazs, really;) en nog wat lezen in the park. Uur of zes richting Waterloo Rd naar de Old Vic voor bezoek aan Kevin, ehm, ik bedoel toneelstuk National Anthems... Man bij de kassa leek erg op Michel uit Gillmore Girls en was onnodig arrogant, maar wel amusant, giechel. Tegenover theater was een bulkboekhandel, waar ik natuurlijk ook weer wat moest kopen: script van Spinal Tap (film) en boek van David Baddiel... Vervolgens op de trap bij theater zitten lezen (How We Are Hungry). Om even over zeven de zaal in, bleek een eersterangs plaats te hebben gescored: in het midden op rij drie: geweldig! Toneelstuk begon met enorm harde muziek (Bob Seger and the Silver Bullet Band) achter een enorme Stars And Stripes, die vervolgens naar beneden kwam. We zien de woonkamer van Arthur en Leslie Reed, 'smaakvol' ingericht met dure geimporteerde meubelen. Het hele stuk speelt zich in deze kamer af. Buurman Ben Cook komt af op de harde muziek, blijft ondanks het al afgelopen feest hangen. In eerste instantie was ik bang bij een klucht terecht te zijn gekomen (help!) maar gelukkig zat er meer achter. In de loop van de avond wordt de situatie steeds ongemakkelijker om vervolgens nogal abrupt en grimmig te eindigen. Het is heel eigenaardig om mensen die je zo bekend zijn (behalve Mr. Spacey kende ik ook Steven Weber en Mary Stuart Masterson van tv en film) opeens in levende lijve te zien. Op een of andere manier heel erg vertrouwd;) Na mijn aanvankelijke huivering vanwege het jolige begin van het stuk, zat ik toch wel in het verhaal, al was het jammer dat ik gebaseerd op ervaring met acteurs en films, toch een beetje anticipeerde wat ging gebeuren. Ook had ik wat moeite om te bepalen in welke tijd het stuk speelde. Las achteraf in het script dat het eind jaren tachtig moest zijn, maar ik vond de Reeds nogal conservatief en het had wel jaren vijftig kunnen zijn gezien het decor. Maar dat kwam waarschijnlijk omdat het amerikaans was;-) Don't get me wrong: heb natuurlijk wel genoten van het stuk (ykwim;). Kocht behalve het genoemde script ook nog twee posters: van de voorstelling -omdat ik vond dat ik 'm moest hebben, ook al is het een lelijk ding- en de algemene van The Old Vic met Artistic Director Kevin Spacey: een mooi portret met keurig grafisch gezette tekst eroverheen (zo hoort het!)
Na afloop verliep de avond ongeveer gelijk aan gisteren (metro-hostel-computer-bed) met als extra bonus nagenieten van het doel van de reis:-)