Zo! Vandaag het laatste deel in de serie 'Het lijden van de jonge Judith' ;) (Een verwijzing naar Goethe inderdaad, om maar duidelijk te maken dat het altijd erger kan) Vanmorgen deed m'n lijf nog een zielige poging tot instorten met een halfzachte rugscheut, maar die ken ik al, dus ik deed bij opstaan gewoon m'n ding en sprak daarnaast een hartig woordje met heup, rug en nek: het moest nu maar eens afgelopen zijn! M'n speech maakte indruk want na nog wat gesputter in de bus, ging het steeds beter:-) Bij het traplopen op het werk moest ik nog wat instructies geven en mezelf er aan herinneren dat ik niet aan de leuning moest gaan hangen. Het hielp! Aan het eind van de dag was ik bijna weer mezelf. Weliswaar met nog een stijve nek, maar verder weer redelijk in vorm:-)
Bij thuiskomst gauw een saucijzebroodje voor mij en een loempia voor mams in de magnetron (!) gegooid (loeiheet en dus m'n mond gebrand, ik heb nu een fraaie brandblaar om m'n bovenlip: au!) en daarna ben ik 'even' naar de stad gefietst om als verrassing kaarten voor het nieuwe theatermakers project te kopen: we gaan tot en met april 2005 elke eerste dinsdag van de maand naar een onbekend talent op het toneel... Na mijn regenritje zijn we samen nog naar de meubelboulevard geweest om elkaars wenslijstje te laten zien en rond te neuzen. Weer thuis mams het theaterplan onthuld, ze vond het gelukkig een leuk idee;)
Plan ondanks blaar (ik heb ook altijd wat;) deze keer goed te slapen (fingers crossed)