Ondanks m'n lijfgedoe gaat het werken prima vandaag. Maar om een uur of elf begint opeens het kantoor voor m'n ogen te draaien en word ik serieus overvallen door een erg naar gevoel. Ik ga zitten, probeer rustig te ademen en na een golf van misselijkheid gaat het weer. Ik print wat, loop naar beneden en in de copy-shop gebeurt het weer. Ik kan me aan de balie vasthouden en moet hevig zwetend uithijgen. D. ziet me wit wegtrekken, maar ook nu blijf ik bij en weet me weer genoeg onder controle te krijgen. Ik ga naar boven, meld aan E. dat ik me niet goed voel, ik sta te bibberen op m'n benen. Hij raad aan wat te eten en al weet de lieverd niet dat het niet door de honger maar de hormonen komt (very different, trust me, I know: I'm never hungry;) toch ga ik maar even in de 'kantine' zitten uitpuffen.
Ik besluit het nog even aan te zien (zo'n busreis naar huis is ook geen pretje) en ga rustig weer aan het werk. Ik heb lekker concentreerwerk en stort me op een nieuwe huisstijl van een creatief YMCA-project.
's Middags voel ik me steeds beter en als E. me vraagt hoe het gaat denk ik eerst dat hij het over het project heeft, zo ben ik er mee bezig;) Ik leg hem uit dat die aanvallen door de meisjeshormonen kwamen, maar op mijn verzoek om in een volgend leven een jongetje te mogen zijn, zegt hij dat jongetjes het ook niet makkelijk hebben (yeah, right)
's Avonds nog steeds vlagen van misselijk, maar ik ga toch naar de Sneak. Thuis msn ik nog wat met Hans, die mij voor a.s. vrijdag in z'n agenda heeft gezet:)
En ik wou wel vroeg naar bed, maar blijf toch weer zappend te lang op de bank hangen, aaaaargh.