Na de helpende handen van mams de afgelopen dagen moest ik me vandaag helemaal alleen redden met één arm en hand. Ik kan al wel wat meer met m'n gekneusde linkerarm dan eerst, maar m'n elleboog buigen of m'n pols draaien dat gaat niet. En wat zijn er dan een boel dingen lastig voor elkaar te krijgen.
Zo dacht ik dat ik makkelijk te maken eten had bedacht, maar linzen in een pot met een draaideksel bleken een ware uitdaging. Want ik kan geen kracht zetten met links en de pot met een en dezelfde hand vasthouden en tegelijkertijd opendraaien gaat niet. Uiteindelijk heb ik eerst een gat in 't deksel geprikt met m'n blikopenerhaakje en toen ben ik op de grond van de keuken gaan zitten met de pot tussen m'n blote voeten vastgeklemd en zo kon ik de deksel met m'n rechterhand eraf draaien. Ta-dah!
Douchen was ook een gedoe, om maar te zwijgen van afdrogen zonder dat je overal goed bij kan. Sjeesminees. Maar ik moest nu echt m'n haar wassen en dat is gelukt, yay!
Heb me toch alvast weer ziek gemeld voor morgen, want ik zie mezelf nog niet fietsen en dit geblog lijkt heel wat, maar komt met één vinger tot stand en is behoorlijk vermoeiend.
Zelfs een boek lezen is frustrerend; ik kan amper een bladzijde omslaan.

Hopelijk brengt nog een nacht met ijsband weer wat verbetering. Ik word zo verdrietig van de onmogelijkheden.

Ben dus nog steeds erg dankbaar voor dat dagje Amsterdam gisteren; dat was een zeer welkome afleiding van de ellende.