Toen ik vanmorgen vrolijk uit de bus stapte en aan mijn lange wandeling vanaf de noodhalte begon was het zonnig met enige dreigende wolken. Ik was nog geen 50 meter onderweg of het begon te regenen, nee te stormen, te onweren, te bliksemen, alles tegelijk. Het was de meest extreme bui die ik ooit heb meegemaakt (en dat is inclusief New Orleans, Key West en Indonesië). Binnen twee minuten was ik doorweekt tot op m'n ondergoed. Toen ik eindelijk een bushokje had bereikt (bij mijn officiele halte die dus tijdelijk is vervallen) had schuilen geen zin meer. De hele straat stond blank en soppend liep ik verder naar m'n werk. Me daar meteen van druipende zware schoenen en spijkerbroek bevrijd en op zoek naar droog shirt. Collega's waren zo aardig om een droge broek voor me te halen (hij de auto, zij de kleding;) en zo zat ik de rest van de dag met blote voeten in een trainingsbroek en reclame-shirt achter de computer. Charmant. Spijkerbroek was door moeder van D. opgehaald en dankzij droger 's middags droog (Dank!). Schoenen waren aan het eind van de dag nog nat, dus dat was wederom een fijne lange wandeling naar de bus terug.

Wat een rare dag.

Thuis druk met voorbereidingen voor MarathonWeekend: afwassen, opruimen, koken, inrichten, etcetera. Wat zal ik straks lekker slapen...