Ik heb leven zonder pijn altijd als vanzelfsprekend beschouwd. Dat was dom. Had ik het maar meer gewaardeerd.
De roze pillen verdoven enigzins, maar de pijn blijft aanwezig. En ik baal dat ik 'afhankelijk' zou moeten zijn van pijnstillers.

Vorig weekend het 'in beweging blijven' in de praktijk gebracht, deze keer gaan we wat anders proberen. Zitten, liggen, hangen, kortom: niets doen. Als ik nu nog m'n brein uit kon schakelen zou het wel eens ideaal kunnen zijn.
Coma, please.