De drukte van gisteren zet zich vandaag voort, voor elke order die ik afwerk, krijg ik er twee nieuwe bij. Het nieuws van de moord op Theo van Gogh hoor ik van mijn collega's, ik heb nl een cd opgezet en hoor dus geen journaals. Ik geloof het eerst niet, maar omdat we de rest van de dag op de radio zo vaak met het verhaal worden geconfronteerd, kan ik er niet onderuit.
Je wordt je zo bewust van de kwetsbaarheid van het leven, maar ondanks mijn machteloze woede en een hoofd vol onbegrip slaat door de hoeveelheid commentaar en aandacht voor de moord, waardoor de gebeurtenissen in de rest van de wereld uit het nieuws worden verdrongen, op een gegeven moment toch de onverschilligheid toe. Natuurlijk is het erg en moet het allemaal anders, maar eigenlijk ook weer niet. Want ik wil dat iedereen gewoon op straat kan fietsen zonder beveiliging en ik wil gewoon kunnen zeggen wat ik vind zonder geweldadige reactie, maar dat geouwehoer schiet niet op en na de zoveelste domme uitspraak en schreeuwerige mening heb ik er echt genoeg van. Ik onderdruk mijn ergernis en ga ik over tot de orde van de dag.

Mijn leven gaat door... (hoe oppervlakkig ook)
's Avonds geniet ik met mams van een volwaardige maaltijd (fyi indische burgers met rijst, doperwten, worteltjes en het restje satéhsaus van de snackbar afgelopen weekend;) en een heuse apfelstrudelpudding toe om te vieren dat de vloerbedekking in haar slaapkamers is gelegd (een toetje van de maand waard;)
Daarna naar het theater voor 'How heavy are my thoughts', een engelstalige 'performanceachtige voorstelling' waarin veel video-opnamen worden vertoond. Het uitgangspunt is het gewicht van gedachten: worden je hersenen zwaarder als je nare dingen denkt? Leuk en heel anders dan de voorstelling van vorige maand. Voor meer info zie: serienieuwetheatermakers.nl
Omdat het inmiddels is gaan regenen fietsen we eerst naar huis, waar we vervolgens in de auto stappen voor een bezoekje aan mams appartement. Jammer dat het donker is, ondanks de peertjes kan ik de kleuren van de vloer nu niet echt goed zien, maar het ziet er allemaal wel erg mooi uit. Het wordt steeds meer een huis, iykwim;)
Thuis kijken we de opgenomen nieuwe aflevering van de GillmoreGirls en hangen daarna nog wat voor de tv, waar ze nog steeds maar over 1 ding kunnen praten. Begrijpelijk, maar dat de muziekzenders de clips uren verruilen voor sms-boodschappen vind ik ook enigzins verwerpelijk, opeens zijn ze moraalridders? Doen we even normaal?
Uitgeput naar bed