Werk begon vandaag goed, lekker overzichtelijk, maar na de komst van Miep van de begrafenisonderneming met een rouwbrief, verandert de orde langzaam maar zeker in chaos, zucht.
Ik overleef en probeer tijdens de Chili Con Carne die mams heeft bedacht en gemaakt in de stemming te komen voor het eerste bezoek aan een Nieuwe TheaterMakers-voorstelling. Omdat ik helemaal ben ingesteld op het filmtheater fietsen mams en ik met een omweg naar Odeon. We blijken ruim op tijd en hoezee: net als in de bios mag ook hier in de foyer niet gerookt worden, wat een verademing!
Het toneelstuk gaat over een leeuwendompteur en al bij het binnentreden van de zaal worden we in circus-stemming gebracht. We worden ontvangen door de directeur en de clowns, terwijl net buiten de piste de dompteur haar spieren staat op te warmen. Het stuk wordt bijna zwijgend gespeeld, wat af en toe neigt naar mime. (No-one deserves a mime, Buffy) De dompteur realiseert zich tijdens de voorstelling dat het hele gebeuren nogal beuls is en begint met de leeuwen mee te voelen. (Die blonde knul is bijzonder overtuigend als leeuw, definately genomineerd voor the award for best performance in a animal-outift;) Haar medecircusartiesten proberen haar eerst weer aan het werk te krijgen (the show must go on), maar besluiten daarna dat het misschien toch wel erg mooi is wat ze doet. Of zo iets. Het geheel is bijzonder gevoelig voor eigen interpretatie, want tijdens de fietstocht terug naar huis bleek mams er af en toe iets heel anders in gezien te hebben;) Best cultureel verantwoord dus. En bovendien lekker kort, want om tien uur waren we al weer thuis. Genoeg avond nog om weblog bij te werken, met Gayleen te msn-en en ook nog Gillmore Girls op video te kijken:)

Bijna vergeten: ben sinds de herhalingen van Sliders weer verslaafd aan het raken aan dhr. O'Connel, helemaal na de zoenpartij met Wade: woohoo! Elke avond om 19.00 uur bij Veronica.