Vanmorgen nog steeds misselijk, maar besloten toch te gaan werken; slapen hielp immers niet en als ik thuis blijf ben ik boven op blah ook voortdurend bezig met het werk dat blijft liggen. Bij de baas gemeld dat ik er ben onder het motto 'tot ik erbij neer val'. Dat punt was begin van de middag bereikt, toen ik alle dringende orders had weggewerkt.
In warme bus naar huis was geen pretje. Even met de buschauffeur gekletst, maar dankzij de rare indeling van die hippe nieuwe bussen kun je geen fatsoenlijk gesprek voeren, dus dook ik al gauw weer in m'n boek.
Thuis vooral slapjes op de bank gehangen. Raar gegeten met als excuus dat dat vroeger ook hielp. Ik heb alleen tegenwoordig geen gek eten meer in huis. En nee, misselijkheid komt niet van gebrek of overdaad aan voedsel. Denk toch dat ik tegen een griep aanhang. Whatever. Genoeg zo. Hrmpf.